W drodze na główne tereny zajęcze, napotkałem znajomą postać.
- Hej, Kathy. - wypowiedziałem niemal bez uczuć i przystanąłem.
- Horizon... - skinęła głową ku górze. Zaniepokoiła się i przystanęła z łapy na łapę.
- Dobrze, że cię widzę, bo chciałbym z tobą porozmawiać. - postanowiłem tego nie przeciągać.
- Ale.. - zawahała się.
- Muszę jeszcze złapać jakieś króliki i wtedy moglibyśmy iść, albo do mnie, albo do ciebie, bo musimy coś wyjaśnić.
- Ja...Um.. Dobrze. - bąknęła.
Poszliśmy razem na tereny zajęcze i z łatwością wytropiliśmy trzy duże zające. Poszliśmy do mojej jaskini, gdzie ku mojemu zdziwieniu, nie zastaliśmy Nuti. Usiedliśmy przy stole jedząc nasze zdobycze, a trzeciego zwierzaka zostawiłem dla wadery. Cały czas przyglądałem się lekko zestresowanej suczce owczarka, która jakby już błagała o odwleczenie rozmowy w czasie.
W drzwiach za Kathy stanął lokaj, ale natychmiast odesłałem go wzrokiem. Wiedział co to znaczy: Wszystko fajnie, ale teraz wynoś się stąd.
Zmierzył mnie smutnym wzrokiem i wyszedł. Zmrużyłem oczy i wróciłem do posiłku.
- Może lepiej chodźmy do mnie? - w pewnym momencie suczka sama wznowiła temat.
- Jak Ci lepiej. Możemy iść do tego... zielonego lasu?
- Dokładnie. - uśmiechnęła się delikatnie. Świetnie. Zaczyna się otwierać. Powie mi więcej.
Zjedliśmy nasze porcje i wyszliśmy mijając się w drzwiach z moim bratem. Przyznam, że w lesie, gdzie jest więcej psów, dziwnie było mi iść z inną dziewczyną niż z moją kochaną Nuti.
Po drodze do zielonego boru, Kathy nabierała pewności siebie. Starałem się jej pomóc i udało się. Wyznała, że jej córka jest teraz w szkole. Poszła pierwszy raz i za dwie godziny musi ją odebrać. Opowiadała o ich dniu codziennym i co mała Mumtaz lubi, ale ani razu nie wsomniała o ich przeszłości, ojcu łaciatego szczeniaka i o swoich odczuciach. Aż dotarliśmy do jej jaskini. Wnętrze było przytulne i ciepłe. Po piętnastu minutach samego zielonego koloru, dobrze było odpocząć w szarym, kamiennym schronieniu.
- Siadaj -wskazała iść łapą na stolik z dwoma siedziskami uplecionymi ze słomy. Gdy to zrobiłem, usiadła naprzeciwko mnie nie wierzę, że kiedyś nas coś łączyło..
- Co chcesz wiedzieć. - uśmiechnąła się lekko.
- Powiedz mi, co robiłaś, gdy przestaliśmy się widzieć.
Jej mina od razu zrzędła. Westchnęła.
- Tylko nie kłam. - ubiegłem ją.
- Dobrze.. Wtedy po mniej więcej miesiącu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. USG wykazało dwa szczeniaki, ale jedno umarło zanim urodziłam. Musiałam mieć operację, a po kolejnym miesiącu urodziła się Mumtaz. I tak żyjemy tu w lesie... - zakończyła unosząc barki.
- Dobrze. Powiem inaczej. - czułem jej ledwo wyczuwalny strach. - Kto jest ojcem Mumtaz? - spojrzałem w jej oczy.
Wystraszyła się tym pytaniem. Przymknęła lewą powiekę i wbiła we mnie swój wzrok.
- Ty. - jej głos odbił się w moich uszach. Nastała cisza. Ale ja? Na prawdę? Jak... Jak to w ogóle możliwe?
- To chciałbyś usłyszeć? - kontynuowała. - Nie jesteś jej ojcem. Po Twoim odejściu poznałam miłość mojego życia, chciałam mieć z nim dzieci, ale zginął na wojnie. To jego córką jest Mumtaz. Jedyne co mi po nim pozostało.
- Po kim?
- Abnis.
- Tak miał na imię?
- Tak. Strasznie go kochałam, ale musiał odejść. Życie nie zawsze jest sprawiedliwe.
- Współczuję. Mumtaz nie ma ojca, to też musi być dla niej dość przykre... - zwiesiłem łeb. - Wiesz.. Pójdę już.. Nie będę Ci przeszkadzał. - wstałem odstawiając na bok miskę z wodą.
Pożegnałem się z nią i wyszedłem, jednak będąc już przy drzwiach, zauważyłem jedną, małą drobnostkę. Skoro nie jestem jej ojcem, to dlaczego na komodzie, stoi moje oprawione zdjęcie?
Wróciłem do jaskini, po drodze zatrzymując się w domu mojej partnerki. Opowiedziałem jej o tym, czego się dowiedziałem, ale i o wątpliwościach jakie poczułem wychodząc. Razem przysnęliśmy przy ognisku, a następnie wolnym krokiem dotarliśmy do mojej jaskini. Przerwałem natychmiastowe pytania Devo i pracownika idąc z Nuti do salonu. Podczas gdy ona jadła swój obiad, ja udałem się do biura i zacząłem wertować wszelkie papiery jakie otrzymałem od Gerisa. Pełną listę członków stada, na której znalazłem zarówno Kathy, jak i Mumtaz, zapis urodzenia suczki, gdzie w rubryce ojciec, widniał napis NIEZNANY, imiona psów poległych w czasie wojny z watahą... i nigdzie śladu po imieniu Abnis. W historii sfory zasiedlającej dawne tereny, te imię wystąpiło, ale nosił trzyletni husky, a nic nie wskazywało na to, żeby ta mała była mieszanką huskiego...
Wybiegłem z biura rozrzucając niedbale białe kartki. Pędem zbiegłem na dół i rzuciłem się do wyjścia.
- Bring, gdzie idziesz? - krzyknęła wadera wzrokiem odprowadzając mnie do końca.
Zarzuciłem na szyję szal.
- Okłamała mnie! - warknąłem zostawiając uchyloną drewnianą część wejścia i pognałem w kierunku szkoły.
Gdy dotarłem na miejsce, akurat rozbrzmiał dzwonek ogłaszający koniec zajęć. W czterdziestu przeszło centymetrach śniegu, jaki zdążył napada, raczej ciężko było dostrzec białą sukę. Ujrzałem ją dopiero po chwili opierającą się o drzewo. Okrążyłem mały,odśnieżony placyk i po chwili znalazłem się obok niej.
- Okłamałaś mnie. - rzuciłem prosto z mostu.
- Ale jak to? - zmrużyła oczy robiąc krok do tyłu. Widząc to, od razu wykonałem krok w przód.
- Nie było żadnego Abnisa. - postawiłem uszy prostując się.
Mimo, że jestem owczarkiem australijskim, to w rasie zdarzają się często większe osobniki zwane wyjątkami i właśnie byłem takim wyjątkiem. Sześćdziesiąt centymetrów w kłębie, więc troszeczkę wyżej od niej. Co dopiero Nuti! No ona jest troszkę większa.
- Co ty wygadujesz? Oczywiście, że był. To on jest ojcem Mumtaz.
- A więc jakiej rasy był ten cały Abnis? - wykonałem kolejny krok w jej stronę.
- Przestań. Proszę, nie ciągnij tematu.
- Kathy, powiedz mi jakiej był rasy! - znów podszedłem.
- Owczarek. - mruknęła.
- JAK? - skrzywiłem się.
- Owczarek! - zmrużyła oczy.
- No to bardzo ciekawe. - uśmiechnąłem się. - Bo w tej sforze nigdy nie było takiego psa. Takie imię nie wystąpiło w liście psów goszczących tu na chwilę, ani też poległych na wojnie... Wszystkie psy, które zginęły zostały rozpoznane przez rodzinę, a ich imiona uwiecznione. - wzruszyłem barkami.
W tej chwili ze szkoły wyszła Mumti.
- Trzymaj się z daleka od mojej córki. - syknęła odwracając się do mnie bokiem.
- Mamo! Holizon! - ucieszyła się mała znikając na chwilę w śniegu. Wtedy zza drzew wyszła dobrze mi znana wadera.
- To jeszcze nie koniec, Kathy. Możesz się wypierać, ale ja wiem. - mruknąłem patrząc na nakrapiane szczenię. Pogłaskałem go łapą po głowie i wyszedłem na spotkanie Nuti, która zatopiła swój pyszczek w moim.
Nuti? :c
Cały wieczór był niezwykle radosny. Wszystko praktycznie kręciło się wokół mojej matki, która opowiadała co się z nią działo, gdy jej nie było. Jej historia na prawdę jest niezwykła... Faktycznie, wszystko zlało się w jedną całość. Została odnaleziona przez naukowca, który walczył o jej życie. Jakimś cudem,udało mu się, jednak Greenie jest nieźle poprzestawiana w środku... Nie może już jeść wielu rzeczy,przemęczać się, ani denerwować. Ma dopiero pięć lat, ale już nie będzie mogła mieć szczeniąt.
Waszym zadaniem będzie napisać opowiadanie. Ale nie byle jakie! Tematyka jest świąteczna. Dokładniej: świąteczna przygoda twojego psa. Minimalna ilość słów to 500 - wbrew pozorom to nie jest aż tak dużo. Dozwolone są elementy fantastyczne, ale bez przesady.
