- To nie moje życie jestem tu od niedawna. – Powiedziałem. Niestety to jej nie pocieszyło. – Chodź musimy się stąd wydostać. – Popchnąłem ją w kierunku z którego przyszliśmy. Usiedliśmy pod drzewem.
- Posłuchaj wszystko będzie dobrze. Na pewno wygramy.
- A jeśli nie? – powiedziała drżącym głosem.
- Jeśli nie damy rady – Zastanowiłem się chwilę - Przeżyjemy wszyscy, znajdziemy nowe tereny, odbudujemy sforę. Nic nam się nie stanie. Potem wszyscy będziemy szczęśliwi, a ty będziesz najszczęśliwsza z nas wszystkich. – Uśmiechnąłem się do niej. Amica trochę się uspokoiła.
- Wierzysz w to?
- Tak – Umiałem dobrze kłamać, właśnie teraz to wykorzystałem.
- I tak będzie walka.
- Nie musisz walczyć w bitwie. Nie jesteś wojowniczką. Zostaniemy tutaj i będziemy pomagać w inny sposób.
< Amica? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz