Od Campera

To był cudowny dzień. Po dobrze przespanej nocy, wstałem i przeciągnąłem się. Tak właściwie to był mój „pierwszy” dzień w tej sforze, no od czasów jej upadnięcia. Postanowiłem się rozejrzeć. Cały ten czas myślałem o Layli, ale… trzeba żyć dalej, stawić czoło wyzwaniom i po prostu iść dalej, przed siebie. Wiele się tu zmieniło od ostatniego razu, a ile mnie ominęło, cała wielka wojna! Gdy się o tym dowiedziałem serce zaczęło mi bić mocniej. Ale kiedy to było… Szedłem przed siebie, podziwiając przepiękne tereny. Prawie nic tutaj nie przypominało starej SPG. Było i jest tu pięknie, ale nie mogę się przyzwyczaić. Wszystko tu jest inne! Mimo tego postanowiłem zwiedzać samotnie. Mógłbym kogoś o to poprosić, ale jakoś… sam nie wiem… Bardzo się zdziwiłem, że ona „powstała z martwych”, ale nie sądziłem, że tak wiele się zmieniło, inne psy, tereny, wszystko. Po tym wszystkim trochę nie mogę się tu odnaleźć. Staram się jak mogę i wtedy jest trochę lepiej, ale nie wystarczająco, nie na tyle, aby było tak jak kiedyś, mimo tego wszystkiego nie jest tak źle, a ja staram się być twardy, z doświadczenia wiem, że te pierwsze dni są najtrudniejsze - nikogo się nie zna, ma się problemy i jest się samotnym, ale jest to też czas pierwszych przyjaźni, a czasem nawet  miłości… Ale to była przeszłość i nie wiem, czy znajdę jeszcze jakąś, która zastąpiłaby mi Laylę… No, ale wracając: wędrowałem i oglądałem te najpiękniejsze i najbardziej przerażające miejsca starej i zarazem nowej Sfory. Dotarłem do Pomarańczowej Pustyni, gdy ujrzałem psa. Kogoś mi on przypominał. Podszedłem bliżej, stanąłem wprost niego.

- Kogoś mi przypominasz…

- Aha… - Powiedział niespokojnie pies.

- Tak, kogoś ze starej SPG… Jestem Camper, można powiedzieć, że nowy… Należałem do starej SPG, ale potem upadła… - Spuściłem łeb.

- Ja Jason, ale…to była, jaka ona była?

- Layla?!

- Yyyy… nie, stara SPG.

- Była cudowna. Wiesz, kogoś mi przypominasz, właśnie z niej…

- Yyyy… załóżmy, dziękuję?

- Tak, na pewno. O, już się z ciemnia, będę  już iść, nie znam tutejszych terenów,  po zmroku mogę się zgubić.

- Może cię oprowadzić?

- Nie, dziękuje, nie będę ci głowy zawracał. – Jason nie zdążył nic powiedzieć, ponieważ zacząłem biec w stronę Księżycowego Pola.

Położyłem się i zacząłem rozmyślać, po pewnym czasie zasnąłem… Nazajutrz wbiegłem na plac główny, wziąłem głęboki wdech i ruszyłem przed siebie…

Ktoś?